شهر ایرانی-اسلامی و انعطاف پذیری در بطن مکان پایدار با تاکید بر بعد کالبدی مکان

تداوم پایداری در یک مکان و به عبارتی تاب آوری یک سیستم نیازمند قابلیت هایی همچون انعطاف پذیری، انطباق پذیری، تغییر پذیری و کلیه اصولی که منجر به فرصت آفرینی و ایجاد ظرفیت متناسب با نیاز کاربر در بنا می باشد. در شهرسازی ایرانی، چه در تک بناها و حتی اجزای آن و چه در آنچه اصطلاحاً معماری شهری می نامیم به طور اعم با پدیده ای به نام تعادل روبرو هستیم. تعادلی که ناشی از برابر شدن کلیه نیروها و متغیرهای مادی و معنوی تاثیرگذار در معماری است، عامل دستیابی به یک معماری معنایی و ماندگار در شرایط زمان و مکان خود است و منجر به طرح ریزی الگویی برای مدلی یک مکان پایدار می شود. در تحقیق پیشرو سعی شده است با بیان مفاهیمی چون مکان پایدار شهرسازی ایرانی اسلامی، انعطاف پذیری به مدل جددی از مکان پایدار دست یافت و چگونگی انعکاس جهان بینی اسلامی را در ابعاد مکان پایدار نمایان ساخت در تحلیل های صورت گرفته به بعد کالبد در پایداری و چگونگی مواجه با خاطرات جمعی در شهر اشاره شده است و در نهایت به عنوان خروجی تحلیل ها مدل جدید از مکان پایدار با در نظر گرفتن تمام ابعاد و مولفه ارائه گردیده است.