واکاوی فلسفه انسان شناسی در معماری

انسان شناسی به عنوان بخشی از علوم اجتماعی، علم گسترده ای در خصوص توضیح ابعاد وجودی انسان است، که حوزه وسیعی از فرهنگ تا تاریخ تکامل انسان را در برمی گیرد. ریشه های آن در علوم انسانی، علوم طبیعی و علوم اجتماعی است. ماهیت انسان شناسی از دیرباز، مقایسه بین فرهنگی بوده است و نسبی گرایی فرهنگی، اصلی اساسی در روش تحقیق انسان شناسی شده است. از طرفی رابطه ی انسان و فضا از دیرباز در مطالعات انسان شناسی مطرح بوده است زیرا انسان به طور معمول بخش قابل توجهی از زندگی خود را دربناها، معماری و محیط زیست ساخته شده در یک مفهوم گسترده تر است، بنابراین اهمیت زیاد انسان شناسی فلسفی مشهود است. ادراک و شناخت انسان از فضا، براساس رابطه ی دو سویه وی با فضا شکل می گیرد. فلسفه را می توان خاستگاه مفهوم پردازی در زمینه انسان شناسی دانست، هرچند طراحان شاید کمتر به آن توجه نشان داده باشند .این پژوهش با هدف بهره گیری بیشینه از اندیشه های فیلسوفان در زمینه انسان شناسی، می کوشد تا با مقایسه یافته های دانش انسان شناسی، مفاهیم و اصول آن را در معماری آشکار سازد. در این مقاله موضوع انسان شناسی از دو بعد ماهوی (موارد مبتنی بر محتوای انسان شناسی) و رویه ای (موارد مبتنی بر ساختار فرایندی و کارایی آن در معماری) در وادی دو حوزه معرفتی فلسفه و روان شناسی محیط واکاوی گردیده و سودمندی استفاده از آراء فیلسوفان مورد بررسی قرارگرفته است. روش تحقیق تحلیلی و کیفی مبتنی بر مطالعات انسان شناسی، فرهنگ، فضا و مکان خواهد بود .