برآورد بقای بیماران مبتلا به سرطان معده جراحی شده در انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی تهران و تعیین عوامل موثر بر آن

مقدمه و هدف: یکی از علل مرگ و میر در جهان سرطان معده است و مهم ترین علت مرگ و میر بالای آن تشخیص این بیماری در مراحل پیشرفته آن است. درمان اصلی سرطان معده در مراحل اولیه جراحی است و در صورت نیاز رادیوتراپی و شیمی درمانی به صورت تکمیلی انجام می شود. پس از جر احی، عوامل مختلفی می تواند بر بقای این بیماران موثر باشد که هدف این مطالعه تعیین این عوامل است.

روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی اطلاعات 262 بیمار مبتلا به سرطان معده که از تاریخ 1.1.1382 تا 29.12.1386 به انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی تهران مراجعه کرده و جراحی شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. مرحله بیماری قبل از جراحی بر اساس سی تی اسکن و اندوسونوگرافی و بعد از جراحی بر اساس گزارشات پاتولوژی شناسایی شد. پیگیری بقای بیماران از طریق مراجعات دوره ای و تماس تلفنی با خانواده های آن ها انجام شد. زمان بقا از زمان تشخیص تا مرگ یا پایان مطالعه و بر حسب ماه محاسبه شد. در این مطالعه اثر جنس، سن تشخیص، محل درگیری، نوع درمان، وجود عود موضعی و دوردست بر طول عمر بیماران ارزیابی شد. برای برآورد بقا از روش کاپلان مایر و در بررسی عوامل موثر بر بقا از آزمون لگ- رتبه و مدل مخاطرات متناسب کاکس استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار 16 spssتحلیل شدند.

نتایج: از 262 بیمار، 75.2 درصد مرد بودند. 34.4 درصد بیماران تا پایان مطالعه فوت شدند. میانگین زمان پیگیری در این مطالعه برابر 17.4± 19.3 ماه بود. میانگین سن در زمان تشخیص 11.5±58 سال و میانگین و میانه ی بقای این بیماران به ترتیب 49 و 27 ماه بود. میزان بقای یک ساله، سه ساله و پنج ساله به ترتیب 0.85، 0.41 و 0.3 بود. بر اساس نتایج برازش چندمتغیره، تاثیر متغیرهای جنس، مرحله پاتولوژیک، سن تشخیص بیماری و کاهش وزن بر بقا معنی دار شدند.

نتیجه نهایی: تشخیص سرطان در مراحل اولیه بیماری باعث درمان به موقع می شود. این امر سبب می شود که تاثیر عوامل حاصل از تشخیص دیررس کاهش یافته و بقای بیماران افزایش یابد.