نانو در کامپیوترهای کوانتومی

با گذر زمان، بشر همواره دنبال این بوده است که علاوه بر استفاده بهینه از اجسام، به کوچک کردن ابعاد آن بپردازد. لازمه ی دستیابی به این مهم، علم جدیدی چون تکنولوژی فناوری نانو می باشد. «نانو» از کلمه ی یونانی نانس به معنای کوتوله می آید. جالب است بدانید که نانو، نه یک جسم است، نه یک ماده، بلکه یک واحد یا مقیاس است. یک نانومتر برابر یک میلیاردم متر است. بنابراین پی می بریم که تکنولوژی فناوری نانو علمی است که به بررسی اجسام بسیار ریز می پردازد. طبق قانون "مور" اگر هر 12 یا 24 ماه تعداد ترانزیستورهای داخل یک تراشه ی کوچک دو برابر شود تا سال 2020 یا 2030 میلادی برای فقط کامپیوترها به محیطی برابر 6 مترمربع نیاز خواهیم داشت. بنابراین دانشمندان به دنبال آن هستند که با بهره بری از تکنولوژی فناوری نانو بر مشکلات آینده غلبه نمایند. به همین دلیل تکنولوژی فناوری نانو یکی از سه علم برتر و هم چنین یکی از جالب ترین و به روزترین علوم دنیا می باشد. طبق مطالعات صورت گرفته، تکنولوژی فناوری نانو یک علم جدید نیست، بلکه حدود نیم قرن بیش (اواخر قرن بیستم) توسط "کی اریک درکسلر" به ثبت رسید. منطق "دودویی" منطقی می باشد که بر اساس منطق "0 و 1" کار می کند. در این منطق به جای 0 یا 1 مطلق، حالت هایی بین 0 و 1 نیز بررسی می شود، واز این طریق استفاده بهینه از سیستم ها به ویژه کامپیوترها را افزایش می دهد. "کوانتوم" یک ذره ی ماده ی بسیار کوچک است که افزایش یا کاهش یک الکترون در آن باعث ایجاد خواص ارزشمندی می شود، و مبنای ساخت کامپیوترهای کوانتومی می باشد. واحد اطلاعات برای محاسبات کامپیوترهای کلاسیک با تغییر روی بیت ها انجام می شود. بیت، گزیده ی واژه ی دو دویی می باشد و شامل صفر یا یک است. در صورتی که این واحد در کامپیوترهای کوانتومی "کیلوبیت" نامیده می شود و تغییرات روی کیلوبیت ها صورت می گیرد. کیلو بیت ها شامل صفر، یک هر دو یا حالت بینابین از این دو می باشد. بنابراین کامپیوترهای کوانتومی قادر هستند که محاسبات پیچیده تری را نسبت به کامپیوترهای کلاسیک در زمان بسیار کمتری انجام دهند. در واقع کامپیوترهای کوانتومی، کامپیوترهایی هستند که با مهار کردن انرژی اتم ها و مولکول ها، از آن ها بعنوان حافظه و پردازنده استفاده می کنند.