طاهره صفارزاده، بانوی شعر مقاومت و پایداری ایران

اگر سیمین بهبهانی را " بانوی غزل عاشقانه " معاصر بدانیم، بی گمان طاهرۀ صفارزاده "بانوی غزل حماسی، اجتماعی" ایران است.از نوع شعر نیمایی با محتوایی فلسفی و اجتماعی است که در برابر شعر "نو غنایی ،تغزلی" به وجود آمد و هدف آن ارتقای سطح " بیداری، مقاومت و ایستادگی" در برابر استعمار و استبداد داخلی است. این نوع شعر را می توان از چشم اندازی دیگر "شعر حماسی، اجتماعی" نامید. ریشه ی شعر "نو حماسی" را می توان در شاعرانی چون: اشرف الدین حسینی، ادیب الممالک فراهانی، ملک الشعرای بهار، لاهوتی و عشقی دید و بعدها "نیما" این مسیر را هموارتر کرد و راه را برای ظهور شاعرانی چون منوچهر آتشی، اسماعیل شاهرودی، اخوان و صفارزاده، مهیا نمود. "صفارزاده" از معدود شاعران و شاید متقدم ترین شاعری است که به ادبیات اسلامی انقلابی گرایش داشت و در این دوره به عنوان شاعری "انقلابی اسلامی" از او یاد می شود در مقاله ی حاضر به برخی از ویژگی های شعری صفارزاده که ماهیتی "حماسی" دارد و در حوزه ی "ادبیات مقاومت و پایداری" می گنجد، اشاره خواهد شد .