مفهوم لذّت از دیدگاه مولوی

یکی از مبانی دستگاه فکری مولوی در عرفان، موضوع لذّت است. مولوی انغمار در لذّت های مجازی را، راهزن معانی، اساس رنج پایدار و به هم خوردن تعادل روانی می داند. در نقطه مقابل، لذّت های باطنی و حقیقی را باعث نورانیت و صفای روح، نشاط حقیقی، کسب معرفت و بصیرت باطنی می داند. این مقاله به واکاوی موضوع لذّت در آثار مولوی می پردازد و نیز، سیری است در اشارات تأمّل برانگیز این عارف بزرگ درباره تعریف لذّت، منشأ و سرچشمه لذّت، مراتب لذّت، علل گرایش انسان به لذّات مجازی، انواع لذّت، عوامل مؤثر در رهایی از دام لذّات مجازی و توصیه مولانا درباره لذّت های مجازی؛ و این که انسان ها ضمن برخورداری از لذت های مجازی به حد ضرورت، باید آن را تصعید ببخشند و در مجاری و کانال های روحانی به کار گیرند و از آن پلی بسازند برای عروج به لذت باطنی و حقیقی و منبع اصلی لذت. امید است که پیروی از اندیشه های بلند معنوی مولوی، روزنه ای از نجات و رستگاری را به روی خواننده بگشاید.