بررسی رابطه بین رهبری توانمندساز، اجتناب از عدم قطعیت، اعتماد و خلاقیت کارکنان با در نظر گرفتن روابط میانجی و تعدیلگر

این مطالعه در سال 1395 و با هدف بررسی روابط بین رهبری توانمندساز، اجتناب از عدم قطعیت، اعتماد و خلاقیت کارکنان با در نظر گرفتن روابط میانجی و تعدیلگر انجام شد. جامعه ی آماری این پژوهش را کلیه کارمندان علوم پزشکی فارس تشکیل می دهند که تعداد آن ها برابر با 205 نفر می باشد. مطابق با فرمول کوکران، حجم نمونه برابر با 134 نفر محاسبه شد، که به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده در پژوهش شرکت داده شدند. پرسش نامه های اجتناب از عدم قطعیت دافمن و هاول (1998)، رهبری توانمندساز آرنولد و کولاگوس (2000)، اعتماد مک آلیستر (1995)، خلاقیت کارکنان ژو و جورج (2001) و خودکارآمدی خلاق تیرنی و فارمر (2002) به منظور سنجش متغیرها مورد استفاده قرار گرفتند. پایایی پرسش نامه بوسیله آلفای کرونباخ و روایی آن توسط تکنیک روایی نسبت اعتبار محتوا، و روایی سازه همگرا تایید شد. با استفاده از تکنیک مدل سازی معادلات ساختاری، فرضیه های پژوهش مورد آزمون قرار گرفتند. یافته های تحقیق نشان داد رهبری توانمند تاثیر معناداری بر خودکارآمدی خلاق دارد. تاثیر خودکارآمدی خلاق بر خلاقیت کارکنان نیز معنادار بود. نقش میانجی خودکارآمدی خلاق در رابطه بین رهبری توانمندساز و خلاقیت کارکنان معنادار بود. هم چنین نقش تعدیلگر اعتماد و اجتناب از عدم قطعیت در رابطه بین رهبری توانمندساز و خود کارآمدی خلاق معنادار بود.