مقایسه مقدار هموگلوبین گلیکوزیله در افراد سالم با بیماران غیردیابتیک مبتلا به فقر آهن قبل و بعد از درمان در رفسنجان

مقدمه: هموگلوبین گلیکوزیله (hba1c) متأثر از گلیسمی و میزان گلوکز خون بوده و شاخص ارزشمندی جهت پیگیری درمان و کنترل دیابت است. در مطالعات انجام شده، در مورد اثرات آنمی فقر آهن بر میزان هموگلوبین گلیکوزیله گزارشات متناقضی وجود دارد. از طرفی اثرات آنمی فقر آهن در بیماران غیر دیابتیک نیز بر میزان هموگلو بین گلیکوزیله با وجود پژوهش های متعدد به درستی شناخته شده نیست. هدف از این تحقیق بررسی اثر آنمی فقر آهن بر میزان هموگلوبین گلیکوزیله در افراد غیر دیابتیک می باشد.

روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای نیمه تجربی 30 بیمار مبتلا به آنمی فقر آهن (iron deficiency anemia or ida) و غیردیابتیک (گروه مور د) و 30 فرد سالم که از نطر سن و جنس و سایر مشخصات مطابقت داشتند، در رفسنجان در سال 1384 مورد مطالعه قرار گرفتند. برای تأیید آنمی فقر آهن و مقایسه با نتایج بعد از مداخله و غیردیابتیک بودن آن ها آزمایش اندازه گیری فریتین، قند خون ناشتا و دو ساعته (bs2hpp, fbs) هموگلوبین گلیکوزیله و ایندکس های گلبول قرمز (mch ,mchc ,mcv) انجام شد و همزمان در افراد سالم (گروه شاهد) نیز همین آزمایشات جهت اثبات سلامت غیردیابتی بودن آن ها و مبتلا نبودن به کم خونی فقر آهن (ida) و مقایسه با نتایج بعد از مداخله انجام شد .سپس به مدت 3 ماه به بیماران گروه مورد، آهن خوراکی به میزان mg/kg 6 روزانه داده و پس از این مدت آزمایشات دوباره تکرار شد .نتایج با نتایج قبل از مداخله و نتایج آزمایشات مجدد با گروه شاهد مقایسه و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: قبل از درمان با آهن در بیماران مبتلا به کم خونی فقر آهن (ida) متوسط هموگلوبین گلیکوزیله (hba1c) (2.08±7.64) بود که از گروه سالم (1.01+5.97) بالاتر بود (0.05(p<. در بیماران مبتلا به کم خونی فقر آهن (ida) هموگلوبین گلیکوزیله بعد از درمان با آهن کاهش یافت.

نتیجه گیری: توصیه می شود قبل از هرگونه تشخیص یا درمان بر اساس هموگلوبین گلیکوزیله hba1c بیمار از نظر کم خونی فقر آهن (ida) بررسی و درمان شود.