مطالعه الکترودیاگنوستیک اعصاب سیستم محیطی در بیماران بهجت

مقدمه: بیماری بهجت یک بیماری مزمن با گرفتاری سیستم های متعدد است. سیستم های اعصاب مرکزی و محیطی در این بیماری گرفتار می شوند، گرفتاری سیستم اعصاب محیطی در کتاب های مرجع و مقالات ناشایع و متناقض ذکر شده است. از طرفی تاکنون مطالعه الکترودیاگنوز جامعی با در نظر گرفتن رژیم درمانی این بیماران انجام نشده است. این تحقیق به منظور بررسی نقش کمکی الکترودیاگنوز در تشخیص زودرس گرفتاری اعصاب محیطی به منظور پیشگیری از نوروپاتی می باشد.

روش کار: در این مطالعه مورد – شاهد 40 بیمار مبتلا به بهجت و 40 فرد سالم (گروه کنترل) مورد بررسی قرار گرفتند. در این مطالعه افرادی مورد بررسی قرار می گرفتند که سابقه هیچ گونه بیماری یا تماس با عاملی که می توانست منجر به نوروپاتی شود، نداشته باشند. در این بیماران اعصاب حسی و حرکتی مدیان، اولنار، تیبیال، پرونئال عمقی، پرونئال سطحی و سورال از نظر (amp) distal latency (dl) و nerve conduction velocity، عصب تیبیال از نظر gs h-reflex و اعصاب اولنار و تیبیال از نظر f-wave مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج با استفاده از آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: نتایج نشان داد که کاهش ارتفاع امواج حسی (snap amplitude) در اعصاب مدیان، اولنار، سورال و پرونئال سطحی در مقایسه با گروه کنترل (با 0.5(p< ارتباط معنی داری دارند و شیوع بالای نوروپاتی فشاری (entrapment neuropathy) در اعصاب مدیان و اولنار به ترتیب در این بیماران 25% cubital tunnel syndrome و 35% carpal tunnel syndrome در محدوده طبیعی بودند و از لحاظ آماری با گروه کنترل اختلاف معنی داری نداشتند.

نتیجه گیری: با توجه به این یافته ها توصیه می شود در بیماران مبتلا به واسکولیت بهجت قبل از شروع درمان و در طی درمان با داروهای نوروتوکسیک از بررسی های الکترودیاگنوز جهت پیشگیری و تشخیص زودرس نوروپاتی اعصاب محیطی استفاده شود و در صورت امکان بهتر است از داروهای نوروتوکسیک مانند: کلش یسین، تالیدومید و داپسون به علت مستعد بودن این بیماران به نوروپاتی حسی و نوروپاتی فشاری استفاده نشود.