اپیدمیولوژی درماتوفیتوز در بندرعباس در سال های 84- 1382

مقدمه: درماتوفیت ها قارچ هایی هستند که برای رشد به کراتین نیاز دارند. این قارچ ها می توانند عفونت های پوست، مو و ناخن ایجاد کنند. درماتوفیت ها به وسیله تماس مستقیم از یک فرد به فرد دیگر یا به وسیله حیوانات و خاک منتشر می شوند. هدف از این مطالعه بررسی انواع گوناگون بالینی کچلی ها و هم چنین عوامل ایجادکننده آن ها در مراجعین به مراکز پوست شهر بندرعباس می باشد.

روش کار: از مهرماه 1382 تا پایان خرداد 1384 جمعاً تعداد 402 مورد کلینیکی مشکوک به کچلی از نظر اشکال بالینی و عوامل قارچی آن ها در سه مرکز پوست شهر بندرعباس مورد بررسی قرار گرفتند پس از جمع آوری و ثبت اطلاعات ضروری مشخصات فردی، بیماران توسط متخصص پوست مورد معاینه بالینی قرار گرفته، سپس عوامل قارچی به روش مستقیم، کشت بر روی محیط سابرودکستروز آگار حاوی سیکلوهگزامید و کلرامفنیکل، بررسی های ضروری اولیه کلنی ها، تهیه تیزمان، اسلاید کالچر و تست های بیوشیمیایی مورد شناسایی قرار گرفتند. نتایج حاصله با استفاده از روش های توضیحی ارائه شدند.

نتایج: جمعاً از 402 مورد بیمار، 299 مورد کشت مثبت گردید. شایع ترین اشکال بالینی درماتوفیتوزیس در این بررسی عبارت بودند از کچلی کشاله ران (37.5%)، کچلی سر(22.5%)، کچلی بدن(20.7%)، کچلی کشاله ران، کچلی سر و کچلی پا بیشتر جنس مذکر را گرفتار ساخته در حالی که جنس مونث عمدتا مبتلا به کچلی ناخن و بدن بودند. شایعترین شکل بالینی کچلی سر نوع غیرالتهابی لکه خاکستری بود که شایع ترین عوامل درماتوفیتی جدا شده به ترتیب عبارت بودند از: تریکوفایتون منتاگروفاتیس (35.8%)، تریکوفایتون روبروم (25.1%)، اپیدرموفاتیون فلوکوزوم (22.4%).

نتیجه گیری: عفونت های درماتوفیتی هنوز به عنوان یک موضوع مهم بهداشتی در منطقه محسوب می شود. طراحی و برنامه ریزی روش های کنترل عفونت نیازمند بررسی های اپیدمیولوژیک می باشد. همانطور که این مطالعه نشان داد، مهم ترین عوامل اتیولوژیک کچلی در منطقه انسان دوست بودند. بنابراین برای کاهش موارد درماتوفیتوزیس ضرورت دارد سطح بهداشت جامعه افزایش یابد.