مقایسه درمان جراحی ناخنک با چهار روش پیوند اتوگرافت ملتحمه، پیوند فلپ چرخشی ملتحمه، پیوند اتوگرافت ملتحمه همراه با میتومایسین و روش اسکلرای لخت همراه با میتومایسین

مقدمه: ناخنک یکی از بیماری های دژنراتیو و نسبتاً شایع چشمی است که در مناطق استوایی و نزدیک به آن از شیوع بیشتری برخوردار است. هدف این مطالعه مقایسه میزان عود و عوارض ناشی از عمل ناخنک در 4 روش پیوند اتوگرافت ملتحمه، پیوند فلپ چرخشی ملتحمه، پیوند اتوگرافت ملتحمه همراه با میتومایسین و روش اسکلرای لخت همراه با میتومایسین می باشد.

روش کار: در این مطالعه تجربی، در مدت 32 ماه، 80 چشم از 68 بیمار با ناخنک توسط یک جراح با چهار روش مختلف جراحی بطور تصادفی مورد عمل جراحی قرار گرفتند. اندازه افقی ناخنک ها بیش از 2 میلی متر بود. 21 چشم به روش پیوند اتوگرافت ملتحمه، 18 چشم به روش پیوند فلپ چرخشی ملتحمه، 18 چشم به روش اتوگرافت ملتحمه همراه با میتومایسین و 23 چشم به روش اسکلرای لخت همراه با میتومایسین تحت عمل جراحی قرار گرفتند. مدت پیگیری پس از عمل جراحی از 3 تا 24 ماه بود. نتایج حاصله با استفاده از روش های توصیفی آماری و آزمون های t، آنالیز واریانس و کای اسکوئر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: میزان عود در گروه پیوند اتوگرافت 4.76% در گروه پیوند فلپ چرخشی ملتحمه 16.67% در گروه پیوند اتوگرافت ملتحمه همراه با میتومایسین 5.55% و در گروه اسکلرای لخت همراه با جراحی میتومایسین 8.70% بود. تمامی موارد عود قبل از 2 ماه اتفاق افتاد. هیچ عارضه مهمی در هنگام جراحی و پس از عمل دیده نشد. ارتباط میان عود در ناخنک نوع عود کرده با میزان عود در ناخنک نوع اولیه پس از عمل جراحی از لحاظ آماری معنی دار می باشد (0.05(p<.

نتیجه گیری: جراحی ناخنک با روش پیوند اتوگرافت ملتحمه، ساده و نسبت به روش های فلپ چرخشی و اسکلرای لخت دارای عود کمتری می باشد و استفاده همزمان با میتومایسین در پیوند اتوگرافت ملتحمه تأثیری در میزان عود نداشت. استفاده از میتومایسین موضعی در حین عمل در صورتی که بیمار مناسب انتخاب شود، معمولاً با عارضه زیادی همراه نمی باشد و به روش استفاده از فلپ چرخشی ملتحمه ارجحیت دارد.