اثر عمل پیوند عروق کرونر بر پراکندگی qt

مقدمه: پراکندگی قطعه qt یا qt dispersion (اختلاف حداکثر و حداقل فاصله qt) نشان دهنده رپلاریزاسیون ناهمگون بطنی می باشد که ممکن است زمینه ای برای آریتمی های جدی بطنی باشد. این ناهمگونی می تواند باعث عواقب بد کلینیکی برای بیماری که درگیری عروق کرونر دارد، شود. بعضی از مطالعات نشان داده اند که پراکندگی qtبعد از آنژیوپلاستی موفق به دنبال برقراری مجدد جریان خون کرونر کاهش می یابد، ولی اثر cabg، کرونر بر روی پراکندگی qtکمتر شناخته شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر عمل پیوند عروق کرونر بر روی پراکندگی qtدر روزهای اول بعد از عمل جراحی می باشد.

روش کار: در این مطالعه که به روش مقطعی توصیفی انجام شد، پراکندگیqt در 50 بیمار قبل و بعد از عمل پیوند عروق کرونر اندازه گیری شد. این اندازه گیری بعد از عمل در سه مرحله شامل روز اول، روز سوم و قبل از ترخیص در بیمارانی که آریتمی جدی یا بدخیم نداشتند، تکرار شد. نتایج با استفاده از نرم افزار spssو توزیع 4 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: میانگین (انحراف معیار) qtd و qtcd در روز سوم بعد از عمل در مقایسه با قبل از عمل به ترتیب زیر کاهش یافت. qtd از (26.9) 62.2 به (22.8) 43.1 با 0.005p= و qtcd از (28.08) 64.8  به (29.9) 59.4 با 0.03p= این کاهش در qtd  و qtcd در قبل از ترخیص با قبل از عمل به میزان قابل توجهی کاهش یافت. qtd از (26.9) 62.2 به (24.16) 41.6 با 0.0001p= و qtcd از (32.74) 71.7 به (27.98) 51.5 با 0.0001p=.

نتیجه گیری: پیوند عروق کرونر به عنوان کامل ترین روش رواسکولاریزاسیون در بیماران با بیماری شرائین کرونر عامل مهمی در کاهش پراکندگی qtو در نهایت کاهش آریتمی های بدخیم بطنی بعد از عمل جراحی محسوب می شود.