بررسی اثرات درمانی پریمیدون و کاربامازپین در تشنجات پارشیال اطفال: یک کارآزمایی بالینی تصادفی

مقدمه: بیماری صرع یکی از معضلات عمده طب اطفال خصوصا در گروه بیماری های اعصاب بوده و طبق آمارهای جهانی شیوع آن در دوران کودکی حدود 5 الی 8 در هر هزار نفر جمعیت می باشد. از این تعداد حدود %40بیماران مبتلا به صرع نوع پارشیال می باشند. هدف این مطالعه، بررسی اثربخشی و یا عوارض جانبی داروی پریمیدون بعنوان درمان استاندارد خط اول و مقایسه دارویی با کاربامازپین می باشد.

روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی می باشد که در آ ن 30 بیمار (18>سال) شامل 20 پسر و 10 دختر، با تشنجات از نوع پارشیال، بصورت تصادفی به دو گروه 15 تایی تقسیم شدند. تواتر و مدت تشنجات قبل از ورود به مطالعه با تواتر و مدت تشنجات طی یک دوره 6 ماهه پس از درمان با کاربامازپین یا پریمیدون مورد مطالعه قرار گرفت. جهت مقایسه نتایج قبل و بعد از درمان از آزمون t زوج ها استفاده شد و در هر مورد 0.05p< معنی دار تلقی گردید.

نتایج: متوسط تواتر تشنجات گروه کا ربامازپین فبل از ورود به طرح 2.5 بار و پس از درمان به 0.3 بار کاهش یافت در گروه پریمیدون متوسط تواتر تشنجات قبل از طرح 2 بار و بعد از طرح 0.07 بار که تفاوت معنی دار بود (0.05(p<. متوسط مدت زمان تشنج قبل از طرح درگروه کا ربامازپین 5 دقیقه که به 1.6 دقیقه کاهش یافت، متوسط مدت زمان تشنج قبل از طرح درپریمیدون 4.1 دقیقه که به 0.37 دقیقه کاهش یافته که معنی دار بود (0.05(p<.

بحث: این مطالعه نشان می دهد که پریمیدون اثرات بهتری در کنترل تشنجات پارشیال اطفال دارد. بنابراین با انجام مطالعات گسترد هتر احتمالاَ می توان از داروی پریمیدون به عنوان خط اول درمان بصورت تک دارویی برای مبتلایان به صرع پارشیال در طب اطفال استفاده نمود .