بررسی میزان آگاهی کدگذاری از قواعد و اصول کدگذاری تشخیص ها و اقدامات پزشکی در بیمارستان های شهر اصفهان

مقدمه: با توجه به تقاضای روز افزون کدگذاری صحیح و جامع داده های بهداشتی با هدف گردآوری، تحلیل، تفسیر و مقایسه سیستماتیک آن ها در ابعاد بالینی، علمی و مالی نمی توان اهمیت دانش کدگذاران را در زمینه قواعد و رهنمودهای طبقه بندی بین المللی بیماری ها و اقدامات نادیده گرفت. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین میزان آگاهی کد گذاران از قواعد و اصول کدگذاری تشخیص ها و اقدامات پزشکی در بیمارستان های شهر اصفهان در سال 1386 بود.

روش بررسی: پژوهش حاضر کاربردی- تحلیلی بود. نمونه پژوهش با جامعه پژوهش برابر بود و تمام کدگذاران بیمارستان های شهر اصفهان (32 نفر) را در برداشت. داده ها با استفاده از پرسش نامه ای خود ساخته شامل 35 سوال بسته، مبنی بر رهنمودهای عام و خاص، کدگذاری و در قالب 5 هدف گردآوری شد. روایی پرسش نامه توسط استادان متخصص و پایایی آن از طریق آزمون مجدد (test-retest) به تایید رسید و در نهایت داده های گردآوری شده با استفاده از نرم افزار spss در سطح آمار توصیفی و استنباطی مورد تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: میانگین آگاهی کدگذاران از قواعد و اصول کدگذاری تشخیص ها و اقدامات پزشکی در حدود 45 درصد محاسبه گردید. بیش ترین میزان آگاهی کدگذاران به ترتیب مربوط به نحوه استخراج تشخیص اصلی، سایر تشخیص ها و اقدامات مربوط به آن (68.7 درصد) و قواعد و اصول کدگذاری اقدامات پزشکی (50.6 درصد) بود. هم چنین کم ترین میزان آگاهی کدگذاران به ترتیب مربوط به افتراق تشخیص اصلی از سایر تشخیص ها (32.3 درصد) و قواعد و اصول عام کدگذاری (34.6 درصد) بود.

نتیجه گیری: میزان آگاهی کمتر از 50 درصد کدگذاران، منجر به از بین رفتن مجموعه ای از اطلاعات و طبقه بندی نادرست و به دنبال آن گزارش دهی غیر موثق اطلاعات می گردد. پیامد این امر ناکارآمدی واحدهای کدگذاری و خدشه دار شدن رسالت آن ها به خصوص رسالت پژوهشی آن ها، در بیمارستان های آموزشی است. بهترین پیشنهاد جهت حل این معضل، برنامه ریزی آموزشی های مداوم ضمن خدمت برای کدگذاران می باشد.