بررسی میزان تنوع تشخیص پوسیدگی های اکلوزال با روش های چشمی و رادیوگرافیک توسط دندانپزشکان عمومی

روش بررسی: دراین مطالعه توصیفی – مقطعی درسال 1385 با معاینه دندانهای کودکان 10-8 ساله مراجعه کننده به بخش کودکان تعداد 6 دندان مولر اول دایمی با پوسیدگی شیارهای اکلوزال در درجات 1و2و3 (طبق روش espelid) که به تایید پنج دندانپزشک متخصص رسیده بود انتخاب شد. فتوگرافی رنگی سطح اکلوزال و رادیوگرافی بایت وینگ این دندا ن ها ازطریق رایانه بر روی مانیتور به نمایش درآمد و از 157 دندانپزشک عمومی که به طور تصادفی سیستماتیک انتخاب شده بودند خواسته شد پس از مشاهده تصاویر مربوط به تکمیل پرسشنامه تشخیص خود را مبنی بر وجود یا عدم پوسیدگی و میزان پیشرفت آن در مینا و عاج اعلام نمایند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار spss و آزمون آماری chi-square تجزیه و تحلیل شد. 05/0p< به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.

یافته ها: تشخیص دندانپزشکان در مورد پوسیدگی های اکلوزال به ترتیب زیر بود: در پوسیدگی های درجه 1، 3/94% از دندانپزشکان هیچ گونه پوسیدگی ای تشخیص ندادند و 8/3% پوسیدگی در مینا (تشخیص صحیح) و 9/1% پوسیدگی در حد عاج تشخیص دادند. پوسیدگی های درجه2، 7/15% از دندانپزشکان هیچ گونه پوسیدگی ای تشخیص ندادند و 7/60% پوسیدگی در حد مینا (تشخیص صحیح)، 31/22% در حد عاج و 3/1% نیز درگیری پالپ را گزارش نمودند. در پوسیدگی درجه 3، 7%از دندانپزشکان هیچ گونه پوسیدگی تشخیص ندادند. در حالیکه 2/27% پوسیدگی در حد مینا و 9/58% پوسیدگی در حد عاج (تشیخص صحیح) و 1/6% درگیری پالپ را گزارش نمودند و 3/0% پاسخی ندادند. موارد تشخیص صحیح به وسیله دندانپزشکان زن در مقایسه با مردان به صورت معنی داری بیشتر بود. (013/0p=)

نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر اگرچه تشخیص صحیح پوسیدگی اکلوزال به وسیله دندانپزشکان در حد قابل قبولی است ولی پراکندگی زیادی که در تشخیص این پوسیدگی ها بین دندانپزشکان وجود دارد نشان دهنده نیاز انها به آموزش روشهای جدید تشخیص و کاربرد ابزارهای پیشرفته در این زمینه می باشد.