بررسی اثربخشی مداخله مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شفقت به خود و انعطاف پذیری روانشناختی مراقبان بیماران اعصاب و روان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخله مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شفقت به خود و انعطاف پذیری روانشناختی مراقبان بیماران اعصاب و روان بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه مراقبان بیماران اعصاب و روان شهر اصفهان در بهار سال 1396 تشکیل دادند که ابتدا بیمارستان فارابی در شهر اصفهان به صورت در دسترس انتخاب و 30 نفر از از مراقبان بیماران اعصاب و روان از این بیمارستان و بر اساس ملاک های ورود انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در گروه های آزمایشی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. پس از آن شرکت کنندگان در گروه آزمایش به صورت گروهی، تحت مداخله مبتنی برپذیرش و تعهد در طی 10 جلسه 90 دقیقه ای قرار گرفتند و بر گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله درمانی انجام نگرفت. گردآوری داده ها به وسیله پرسشنامه شفقت به خود نف (2003) و پرسشنامه پذیرش و عمل بوند (2009) انجام گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته های پژوهش حاکی از آن بود که مداخله مبتنی بر پذیرش و تعهد 34 درصد انعطاف پذیری روانشناختی و 51 درصد بر شفقت به خود تاثیرگذار بوده است (0.05(p<. همچنین نتایج حاکی از آن بود که مداخله مبتنی بر پذیرش و تعهد 71 درصد بر مولفه های شفقت به خود تاثیرگذار بوده است (0.05(p<. نتایج پژوهش بیانگر این است که مداخله مبتنی بر پذیرش و تعهد در نهایت باعث شد انعطاف پذیری روانشناختی و شفقت به خود مراقبان بیماران اعصاب و روان افزایش یافته و احساس رضایت بیشتری از زندگی و شغل خود داشته باشند.