بررسی تصاویر نظامی گنجوی در بیان طلوع و غروب خورشید در منظومه ی « خسرو و شیرین»

در میان شاعران کهن زبان فارسی، نظامی گنجوی بیش از دیگران عنصر خیال را برای به تصویر کشاندن ادراکات خود در اختیار گرفته است. این مقاله کوشیده است، به شیوه ی توصیفی- تحلیلی به تصویرپردازی نظامی از برآمدن و فرورفتن خورشید در بامداد و شامگاه بپردازد و ویژگی های بارز این تصورات شاعرانه را در شعر وی واکاوی نماید. نتایج نشان می دهند که او اغلب با موضوع طلوب و غروب خورشید با بسامد بالا و تراکم فراوان، تصویر خلق کرده است. در این میان استعاره بزرگ ترین دستاویز او برای تصویر پردازی است. نظامی در این راه اغلب عناصر محسوس و عینی را به خدمت گرفته است و در همان حال به معنای نمادین واژه ها نیز توجه داشته و سعی کرده آن ها را با بخش هایی از داستان مرتبط سازد.