بررسی تطبیقی اهداف و ثمرات عفو و غفران در قرآن و اناجیل اربعه

یکی از صفات ارزشمند و کلیدی که در زندگی فردی و اجتماعی انسان نقش مهمی دارد، عفو و غفران است. واژه عفو، به معنای گذشت از اشتباه خاطی و چشم پوشی از گرفتن انتقام با وجود داشتن قدرت آن و غفران به معنی پوشاندن گناه و خطا به کار رفته است. در بسیاری از ادیان بر صلح، دوستى و بخشش تأکید فراوانى شده است، در این میان اسلام و مسیحیت از ادیانى هستند که به این بحث در متون اصلی خود یعنی؛ قرآن کریم و اناجیل اربعه توجه ویژه ای داشته اند. در این پژوهش با روش اسنادی و مطالعه کتابخانه ای به توصیف، تحلیل و تطبیق جایگاه عفو و غفران در دو کتاب مقدس اسلام و مسیحیت و زمینه های اشتراک و افتراق این موضوع پرداخته شده است. حاصل آنکه اهداف و ثمرات عفو و غفران در قرآن و اناجیل اربعه به دو نوع دنیوی و اخروی تقسیم شده؛ که نوع دنیوی آن در قرآن در بعد فردی به آرامش روحی، متخلق شدن به اخلاق الهی و بعد اجتماعی به مواردی چون؛ اصلاح خطاکار، خنثی سازی جهالت و تقلیل فساد، هم زیستی مسالمت آمیز و... تقسیم شده و نوع اخروی آن شامل؛ بخشش و آمرزش الهی، پاداش الهی و ... می شود. در نوع دنیوی اناجیل اربعه نیز بعد فردی، شامل: متخلق شدن به اخلاق الهی و دریافت گذشت از دیگران و بعد اجتماعی هم چون؛ نادمشدن خطاکار و ترویج صلح و دوستی را در برمی گیرد، نوع اخروی آن نیز شامل؛ بخشش و آمرزش الهی، پاداش الهی و پذیرش اراده الهی می باشد. اهداف و ثمرات عفو و غفران در قرآن و اناجیل اربعه در نوع دنیوی و اخروی و در ابعاد فردی و اجتماعی دارای اشتراکات و افتراقاتی می باشند.