سنجش و ارزیابی میزان تاب آوری (نمونه موردی شهر بابلسر)

تفکر تاب آوری در سیستم های پیچیده مانند شهرها درک پویایی و روابط غیرخطی در این نوع سیستم ها را میسر می سازد. این تفکر، در بستر اکولوژی شهری مدرن امکان یکپارچه سازی عوامل انسانی و اکولوژیکی در سیستم های شهری و درک تعاملات بین آن ها، بسط راهبردهای پایداری با توجه به تعاملات شناسایی شده را فراهم می آورد. امروزه عمدتاً شهرها و جوامع سکونت گاهی در مکان هایی ایجاد یا بنا شده اند که به لحاظ مخاطرات طبیعی در معرض وقوع انواع سوانح طبیعی و یا به دلیل پیشرفت های تکنولوژی در معرض انواع سوانح انسان ساخت هستند. نگاهی که تاکنون در مدیریت سوانح و مدیریت شهری وجود داشته، بیشتر نگاه مقابله ای و کاهش مخاطرات بوده است. هدف اصلی از انتخاب این موضوع و انجام این پژوهش سنجش و ارزیابی تاب آوری شهر بابلسر با شاخص های استاندارد جهانی و شناسایی روش های کاهش اسیب پذیری ناشی از زلزله با استفاده از فنون برنامه ریزی شهری و مدیریت بحران می باشد. رویکرد مورد استفاده در این پژوهش رویکرد تاب آوری است. روش تحقیق مقاله توصیفی- تحلیلی- تطبیقی است. پژوهش مورد نظر دارای دو بخش کلی است. بخش اول مبانی نظری در مورد مخاطرات و رویکرد تاب آوری و بخش دوم به بررسی و ارائه برنامه فضایی برای شهر بابلسر به منظور پیشگیری از بحران زلزله و کاهش اسیب پذیری ان است. در سال های اخیر، مطالعه دربار هی مفاهیم تاب آوری در مقیاس های شهری و منطق های توجه ویژه ای را به خود جلب کرده است، هرچند سطح و تعداد این مطالعات در مقیاس شهری بیش از مطالعات انجام شده در مقیاس های بالاتر است. از این رو، خلأ این دسته از مطالعات در حوزه ی مطالعات منطق های نمایان است. به ویژه در کشور ایران، با وجود برخی مطالعات در زمینه ی متون نظری در مقیاس شهری، هنوز مطالعه ی عمیق و جامعی بر روی مفهوم تا بآوری در بعد منطق های صورت نپذیرفته است. بنابراین کاهش خطر سوانح از اهمیت خاصی برخوردار است و ضرورت دارد جایگاهی مناسب در سیاست گذاری های ملی هر کشور باز کرده تا بتوان شرایط مطلوبی برای کاهش خطر موثر و کارا در سطوح مختلف ایجاد نمودبه همین دلیل اندیشمندان، متخصصان دانشگاهی و برنامه ریزان تلاش می کنند الگوهایی را مورد مطالعه قرار دهند تا برنامه های کاهشی را با موفقیت انجام دهند تا کمترین خسارات به وسیله ی این نوع ازمخاطرات بر جای ماند.