نا امیدی و بدبینی در اشعار شاعران خراسان قدیم

نومیدی و بدبینی، التهابی روحی و عاطفی و از عَناصِر متداول در ساحت عقلی و عاطفی انسان هاست. به نظر می رسد غالب افراد هر جامعه، از هر صنف و طبقه ای که باشند در معرض ابتلا به این دو عارضه قرار می گیرند. لیکن بدبینی و نومیدی شاعران و متفکران به علت رقت احساس و دقت اندیشه شان عمیق تر و التهاب آن ها دردناکتر است. در ادبیات کلاسیک ایران رگه هایی ملایم و گاه تند از یأس و بدبینی در آثار شاعران از روزگاران کهن تا عصر جدید دیده می شود. در اشعار شاعران خراسان قدیم نیز این موضوع وجود دارد تا جایی که درون مایه اصلی شعر برخی از آنان بدبینی و نومیدی است. از آنجا که زمینه های این التهاب در آن ها متفاوت است بنابراین این پدیده (یأس و بدبینی) در روحیات آن ها امری نسبی و دارای درجاتی از شدت و ضعف است. چنانچه رباعیات حکیم عمر خیام اعتراضی صریح تر و شعر ناصر خسرو نقدی ملایم تر دارد لیکن هیچ کدام دارای بدبینی مطلق نیستند.