بررسی و تحلیل داستان پیرچنگی براساس نظریه گریماس

روایت شناسی و ساختارگرایی در عرصه ادبیات بر آن است تا به نظام حاکم بر انواع روایی و ساختار و بافت بنیادین روایت دست یابد. تلاش های برجسته و ارزشمندی در این زمینه صورت گرفته است. یکی از این تلاش ها، پژوهش های ژولین گریماس، زبانشناس، ساختارگرا و نشانه شناس لیتوانیایی به منظور بررسی انواع مختلف روایت، با ارائه الگوهای معین و ثابت بوده است. او روایت شناسی را بر پایه ریخت شناسی حکایت پراپ استوار نموده است و با فراتر رفتن از دامنه مطالعات پراپ، منجر به پدید آمدن نظریه کنشی، زنجیره های روایی و مربّع معناشناسی شده است. در پژوهش حاضر، به بررسی و تحلیل داستان پیر چنگی از دفتر اوّل مثنوی مولوی براساس نظریه گریماس پرداخته شده است. هدف این پژوهش، شناساندن هرچه بهتر نظریه گریماس و بررسی میزان انطباق داستانی از مثنوی مولوی براساس آن نظریه و هم چنین تحلیل ساختار داستان پیر چنگی بر پایه ی نظریه گریماس است. روش انجام پژوهش توصیفی- تحلیلی است و نشان می دهد که ساختار روایی داستان پیر چنگی با نظریه گریماس منطبق است.