نگاهی به اخلاق و حکمت در دیوان محمدتقی بهار

اخلاق و حکمت از موضوعات مورد علاقه ی ایرانیان از دیرباز تا کنون بوده است. وجود پندنامه ها و اندرزنامه های بازمانده از زبان پهلوی خود گویای این مدّعاست. این علاقه مندی به اخلاق و حکمت چونان میراثی به گویندگان و سخنوران ایرانی منتقل شده است. یکی از این وارثان بر حق شاعر معاصر محمدتقی بهار (16 آبان 1265-12 اردیبهشت 1330) ملقب به ملک الشعرا و متخلص به «بهار» است. وی توجّه خاص به موضوعات اخلاقی دارد و مفاهیم والای اخلاقی چون راستی و درستی، پرهیز از غرور و خودستایی، عدل و دادگری، پرهیز از حرص و آز، پرهیز از تندخویی، پرهیز از حسد و خشم، اعتدال در زندگی، مهرورزی، سحرخیزی، خوش قولی، صبر و استقامت و ... را در دیوان خود به یادگار گذاشته است. در این مقاله سعی بر آن است تا بازتابی از مسائل تعلیمی و اخلاقی در آثار دیوان ملک الشعرا ارائه گردد.