کارکردهای نیایش در منظومه هنری عطار

حمد و سپاس خداوند و راز و نیاز با وی، ازجمله سنت های معمول در اغلب شاهکارهای زبان فارسی است. از جمله این آثار، مثنوی های ارزشمند عطار نیشابوری است که سرشار از نیایش هایی زیبا، شورانگیز و البته هدفمند است که روح معنویت و ایمان را در کالبد مخاطبان خویش زنده می کند و برخی از تعالیم ارزشمند خویش را پنهان و آشکارا به ایشان می آموزد. از این رو، این پژوهش به شیوه تحلیل محتوای کیفی به بررسی نیایش های عطار می پردازد. از رهاورد این تحلیل ها دریافته می شود که از جمله کارکردهای مهم دعا در مثنوی های عطار، القای امید به زندگی در این جهان است که در پرتو درکی ژرف از عشق به خداوند طرح می شود. هم چنین دوری از سرگردانی و پوچی و ترسیم چشم اندازی زیبا از جهان باقی که پاسخی آشکار به نیاز جاودانگی و کمال طلبی روح انسان است.