شادی سوزی های فکر

نوع نگاه مولانا (به عنوان شاعری که همواره می کوشد درون انسان را واکاود) به احوال آدمی نگاهی است دوسویه و با نوع نگاه او به هویت فکری کاذبی که انسان ها برای خود می سازند، در ارتباط است. او عارفی است که از چشم انداز درون به انسان و جهان می نگرد و برای همه عرفا به ویژه مولانا "خود" یعنی همان هویت فکری کاذب، به عنوان بزرگ ترین مانع در راه رسیدن به حقیقت مطرح است. هدف مقاله حاضر آن است که نسبت میان فکر معیشت اندیش با احوال انسان (و به طور مشخص غم و شادی) را از نظر مولوی (مشخصا در مثنوی) واکاودو نشان دهد که هویت فکری به صورتی همه جانبه انسان را از رسیدن به درکی شایسته از حیات و نشاط و شادی حقیقی زندگی باز می دارد. مولانا در مثنوی بارها تاکید کرده که فکر و خیال روح آدمی را پژمرده و فاسد می کند و بدیهی است که فکر نه به معنای اندیشیدن و خرد ورزیدن که به معنای اشتغال ذهن به مقولات دنیای مادی است. در این مقاله خواهیم کوشید علاوه بر مطالب یاد شده، انواع غم و شادی و کارکردهای متفاوت آن ها و نسبتشان با شخصیت عاریتی انسان را به شیوه توصیفی- تحلیلی بررسی کنیم.