کارکرد هنری کنایه در شاهنامه فردوسی

کنایه یکی از صورخیال و اسلوب هنری در زبان است. مشخصه اصلی این نوع بیانی، قابلیّت ترکیب آفرینی و آمیختن آن با دیگر شگردهای ادبی، و چند بُعدی شدنش از پس آمیزش است. اساس این دیدگاه بر یافتن پاسخ این پرسش استوار است که، آیا نحوه کاربرد فردوسی از کنایات صرفاً یک بُعدی و برگرفته از زبان مردم است یا در این زمینه نوآوری نموده و آن ها را با دیگر شگردهای هنری آمیخته است؟ طبق نتایج تحقیق، فردوسی توانایی خاصی در ترکیب آفرینی دارد. وی در ترکیب سازی و آمیختن کنایه با شگردهای ادبی مانند: تشبیه، استعاره، ایهام، تکرار، جناس، تضاد، تناسب، غلو، نماد و... سربلند و ممتاز است و مضامین و مفاهیمی بدیع و بلیغ آفریده است که از ساخته های ذهن اوست و بدین طریق، لذت و تأثیرپذیری کلام را دو چندان نموده است.