بررسی مضامین اخلاقی در تیمورنامه هاتفی

وجود اندیشه های اخلاقی در شعر فارسی که از فرهنگ و تربیت دینی بهره می گیرد به ادبیات و شعر فارسی غنای خاصی بخشیده است. مولانا عبدالله هاتفی خرجردی جامی، از نظیره گویان و شاعران مشهور عهد تیموری و اوایل عصر صفوی است. وی، یکی از بزرگ ترین شاعران حماسه سرای قرن نهم ایران است که در اشعار خود به مضامین اخلاقی توجه ویژه ای دارد. او با متون عرفانی، به وسیله خال خود آشنایی داشته است از این روی شعر وی سرشار از مضامین اخلاقی است. بنابراین بررسی مضامین اخلاقی در شعر او، مهم و ضروری است. هدف این پژوهش، بررسی مضامین اخلاقی در منظومه حماسی تیمورنامه است. برای انجام این پژوهش، اشعار هاتفی، از حیث مضامین اخلاقی، به دو دسته فضایل اخلاقی و رذایل اخلاقی، تقسیم و بررسی شده است. یافته ها و نتایج این پژوهش نشان می دهد که اگرچه فضایل اخلاقی در اشعار هاتفی، بیشتر مورد تأکید است؛ اما رذایل اخلاقی و سرزنش و نکوهش آن ها هم ذهن و فکر شاعر را به خود مشغول کرده است و در شعر او نمود می یابد.