بررسی تطبیقی جهت گیری جغرافیایی با رویکرد طراحی اقلیمی در دو بافت سنتی و مدرن (مطالعه موردی محله شیشه گرخانه و گلشهر 2 ارومیه)

در تمام طول تاریخ معماری و ساختمان سازی، طراحان همواره درصدد پاسخگوئی به شرایط آب و هوائی بوده اند حتی در معماری به اصطلاح بدوی طراحی اقلیمی دارای بیان دقیق و استادانه بوده است خواه در ساختمان های روستائی واقع در کوه های آلپ در معرض باد و خواه در خانه های سنتی فلات مرکزی ایران که در مقابل حرارت خورشید محافظت می شدند. در طراحی ساختمان های معاصر نیز می باید طراحی و جهت گیری اقلیمی مناسب با توجه به منطقه جغرافیایی مورد نظر لحاظ شود تا ضمن تامین انرژی مورد نیاز ساختمان و تامین آسایش برای ساکنان آن، مصرف سوخت های فسیلی و نیز انتشار گازهای الاینده کاهش یابد. شیوه تحقیق در این پژوهش مبتنی بر گردآوری آمار و اطلاعات اقلیمی، انرژی تابشی خورشید و جهات وزش بادهای اورمیه برای بهره مندی بهینه از این دو عامل اقلیمی با مطالعه تطبیقی دو محله مدرن و سنتی میزان تطبیق پذیری برای دریافت انرژی تابشی خورشید با کمینه کردن تاثیرات منفی باد نامطلوب در کنار بیشینه سازی استفاده از باد مطلوب جهت تامین شرایط آساییش حرارتی می باشد. نتایج حاصله موید آن است که 10% خانه های بافت سنتی و 51% بافت مدرن از دریافت انرژی تابشی خورشید بی بهره هستند و جهت گیری مناسب برای دوری از اثرات مخرب باد زمستانی برای دو بافت سنتی و مدرن به ترتیب 54% و 50% و جذب نسیم تابستانی نیز به ترتیب قبلی 55% و 50% می باشد و در نتیجه بافت سنتی نسبت به بافت مدرن تطابق بیشتری را به لحاظ جهت گیری جغرافیایی مطابقت بیشتری مبتنی بر اصول طراحی اقلیمی دارد.