سبک شناسی معماری سازه گرا

سازه در معماری به عنوان اولین مسئله مهم برپایی فضا مطرح است. تلفیق معماری و سازه ترکیبی است از هنر، ارزش های زیبایی شناسی، تکنولوژی مصالح و رفتار ان ها، پس از انقلاب صنعتی فناوری به عنوان ابزاری نیرومند منجر شد تا معماران با استفاده از سازه های زیبا و با شکوه تخیلات و احساسات پر شور را در بیننده ایجاد کنندو فرم های نوینی خلق کنند. روند ورود فناوری به معنای مدرن ان منجر به ایجاد گرایش هایی با محوریت اعتقاد به اصالت فناوری شد و حرکت به سمت همگرایی سازه و معماری اغاز شد. به دنبال ان سبک های معماری سازه گرا از جمله: کانستراکتیویسم، بروتالیسم، ارشی گرام، متابولیست، های تک، اکوتک و ربوتک شکل گرفتند. این سبک ها به یکباره شکل نگرفته اند و ریشه و خواستگاه داشته اند. هدف از این مقاله بررسی و شناخت سبک های سازه گرا و ریشه های ان می باشد. در پژوهش حاضر اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای و در قالب تحقیقات توصیفی به دست امده است و مکاتب سازه گرا و اصول فکری و بناهای شاخص هر کدام مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت تاثیر سبک های سازه گرا و میزان سازه گرایی در هر سبک و دلایل شکل گیری این سبک ها مشخص شده است.