نگاه پدیدارشناسانه به عناصرخانه های سنتی نایین

خانه ایرانی را به یکباره نمی توان مشاهده کرد. فضاهای سازمان یافته در این خانه ها در یک تصویر قابل رویت نیستند. می بایست حتما به خانه وارد شد، در درون آن چرخید و به طور متوالی به فضاهای مختلف و متنوع آن دسترسی پیدا کرد. فضاهای خانه های ایرانی به تدریج بر ما عارض می شوند و به تدریج در می یابیم که هر فضا از چند حس و چندین عملکرد برنامه ریزی نشده انباشته است. برای شناخت این فضاها با روش پدیدارشناسی به تحلیل و بررسی عناصر خانه به عنوان پدیده های فیزیکی (عینی) و انعطاف پذیری به عنوان پدیده و مفهومی ذهنی پرداخته شده است. در معماری سنتی ایران و به طور خاص در معماری سنتی شهر نایین انعطاف پذیری از مفاهیم کلیدی و بنیادین در بین عناصر اجتماعی و فضایی شکل هنده به ساختار معماری بوده است. هدف این مقاله شناخت عناصر خانه و تحلیل انعطاف پذیری در آن هاست. در نهایت با تکیه بر مصاحبه، مشاهده و بررسی موردی خانه های سنتی نایین، جداولی به دست آمده که در آن اجزای خانه ها به تفکیک تحلیل شده اند و در نهایت مفهوم انعطاف پذیری در آن ها به شکل الگوهایی طبقه بندی و تفکیک شده است.