روستای دستکندگون دوغان (کندوان)، تجلیگاه معماری پایدار

تلاش برای سازگار کردن طرح معماری با محیط اطراف به منظور ایجاد رابطه ای مناسب و متقابل بین محیط زیست و بنا را می توان در واژهای بنام «معماری پایدار» جستجو کرد. معماری صخرهای گون دوغان (روستای کندوان) یکی از دستاوردهای انسان برای نشان دادن، ترکیب بنا با محیط اطراف، با استفاده از کمترین دخالت انسان در طبیعت می باشد. در واقع معماری صخرهای حاصل همنشینی انسان با طبیعت به منظور همنوایی با طبیعت با کمترین دخالت در محیط زیست می باشد. معماری گوندوغان (روستای کندوان) حائز اهمیت می باشد، زیرا این نوع معماری سعی در به کارگیری عناصر و فضاهای معماری به گونه ای هم ساز با طبیعت و محیط اطراف بنا می باشد. سوال اصلی تحقیق این است معماری پایدار و معماری گون دوغان (روستای کندوان) چگونه با یکدیگر رابطه ی همسو برقرار کرده اند؟ در راستای تحقیقات به عمل آمده در رابطه با موضوع مورد نظر به این نتیجه رسیده ایم که در شکل گیری این روستای صخره ای، حضور رسوبات آتش فشانی در بدنه خارجی هر یک کران ها و عدم تراش بیش از حد این رسوبات آتشفشانی به منظور جلوگیری از اتلاف انرژی، قرار گیری هر یک از خانه ها بر روی یکدیگر به صورت پلکانی و ایفای نقش هرخانه به عنوان سایه بانی برای خانه زیرین خود، قرار گرفتن واحدهای مسکونی خانه ها در طبقه بالای طبقه همکف و ... از نکاتی هستند که باید به آن ها توجه کرد. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و میدانی بوده و به صورت توصیفی می باشد.