تاثیر انرژی خورشیدی در طراحی ساختمان با توجه به اقلیم شهر (اقلیم مورد نظر: تبریز)

در معماری سنتی ایران، نور طبیعی که به عنوان تنها منبع روشنایی روز بود، به تأمین روشنایی محدود نشده و از نظر کیفیت بصری و زیبایی فضا نیز مورد توجه معماران بوده است. در معماری گذشته ایران، بنا و نور را در نقش جسم و روح می توان دید که به هم وابسته اند یکی برای حضور مادی و دیگری برای حضور معنوی این همان اندیشه و بینشی است که معماری گذشته ما را جاودان نموده است. چنان دو عامل با هم یکی شده اند که نمیتوان مرزی برای آن قائل شد. حال اگر این دو عامل را از هم جدا و فقط به کالبد نگاه شود معماری به وجود می آید که نمی توان هویتی برای آن قائل شد، هم چون معماری امروز. دانستن نقش نور طبیعی در معماری گذشته گامی است برای اتصال دادن نقش نور طبیعی به معماری امروز. با متراکم تر شدن شهرها و افزایش ارتفاع ساختمان ها، سطوح عمودی نما متناسب با سطح زیر بنا، افزایش می یابد، لذا جداره های عمودی ساختمان، از بیش ترین ظرفیت برای استفاده از انرژی خورشیدی در ساختمان های آینده برخوردار می باشند. تلفیق و یکپارچه سازی سیستم های خورشیدی نظیر گردآورهای حرارتی با عناصر تشکیل دهنده ساختمان نظیر دیوار، بام و سایه بان ضمن آن که تمامیت و یکپارچگی معماری و اجزای آن را حفظ می کند، می تواند صرفه اقتصادی کاربرد این سیستم ها را افزایش داده و در مجموع کارایی و بهره وری انرژی را در ساختمان بهبود ببخشد. در این پژوهش، با توجه به اقلیم سرد و کوهستانی شهر تبریز، در طراحی ساختمانی مرتفع، با در نظر گرفتن جهت های چهارگانه و با ارائه راهکارهایی، سعی شده تا بیش ترین بهره از انرژی خورشیدی و نور طبیعی در فضاها صورت گیرد.