ساختارشناسی الگوهای معماری ایرانی بر اساس فلسفه ساختارگرایی راه حلی برای مقابله با بحرانِ معماری معاصر ایران

هیچ قانون و یا مرجعی وجود ندارد که برای چالش های غالب بر جامعه معماری امروز ایران ما الگو و زبانی جدید به عنوان راهکار ارائه دهد. تنها با یاری و تکیه بر تجربه گذشتگانمان است که می توانیم نظرات بی شمار فیلسوفان و تحسین هنرمندان گواه بر زیبایی کامل این تجربیات را تصدیق کنیم. معماری باید نیازهای فیزیکی و روحی ما را از محیط اطرافمان تامین کند و ساختار و چهارچوبی برای فعالیت های جاری در آن بسازد؛ و بالاتر از همه بیانگر ارزش های فرهنگی، اخلاقی و نمادین معماری ما باشد. باید یادآور شویم که یک بنا از گذشتگان ما تا چه حد می تواند تاثیر ذهنی که ما از آن داریم را تحت تاثیر قرار دهد. از آنجا که طبیعت همیشه نظم خود را بر هم می زند، انگیزه ایی خلاق در اثر طرح یک سئوال و ارزیابی دوباره ی آن ایجاد می شود، در حین کند و کاو برای یافتن پاسخ آن سئوال تجربه های کهن وارد صحنه می شود که نسل جدید باید آن ها را دوباره باز یابند. ساختارگرایی الگویی است که چهار چوب معناده پدیده های فرهنگی را در قالب زبانشناسی کشف می کند. ساختارگرایان و نشانه شناسان با ریختن عناصر معناده پدیده های فرهنگی در این قالب های معنادار (واژگان) و تحلیل روابط نحوی آن ها به تحلیل ساختاری و کشف الگوهای زبانی این پدیده ها می پردازند و از آنجا که معماری نیز یک مقوله فرهنگی است، در زُمره این آیین قرار می گیرد. در ساختارگراییِ معماری ایران هدف بررسی زبان (langue) و کشف جوهره ی الگوهای سازنده آن می باشد تا بتوان آن ها را در گفتار (parole) محاوره ایی که همان طراحی است به کار گرفت.