تأملی در نسبت داستان زندگی و معماری در خانه ی دیروز (بررسی رابطه ی الگوهای رویداد و الگوی مکان در خانه ی فروغی)

بناهای متعلق به معماری دیروز ایران با پشتوانه طولانی خود بر اساس معیارهای برخواسته از متن جامع ایران ساخته شده و الگوهای فضایی متناسب با زندگی مردمان دوره های مختلف را ارائه کرده اند. زندگی اصیل ایرانی کلیتی در هم پیچیده از نیازهای اولیه و نیازهای ثانویه است و در گذشته نقش اساسی در پاسخ گویی به این نیازها به عهده خانه های اصیل ایرانی بوده است به نحوی که فضاهای کالبدی خانه برای این راه و رسم زندگی در سنین و جنسیت های گوناگون خانواده در شبانه روز، هفته، فصل و سال برنامه هایی را ممکن می کرده است در حالی که خانه های جدید قوطی های کاملاً بسته ایست بدون ارتباط با آسمان و زمین (طبیعت). برای بررسی تاریخ معماری اخیر و محصولات آن گویاتر از تصویر امروز شهرهای مان سندی در دست نداریم که خود را ارزیابی کنیم و برای حرکت به سمت آینده آماده شویم. از عرصه اکثر شهرهای مان نیز فضاها و چهره های معماری گذشته تقریباً حذف شده است و آنچه جایگزین شده، فضا این ماده ی جوهری معماری- شهری مان را به هدر داده است. نخستین مشخصه هویت هر مکان، الگوهایی است که در آن نهفته است چرا که هویت هر مکان از تکرار مستمر الگوهای خاصی از رویدادها در آن مکان حاصل می شود و هر الگوی فضایی الگوی رویدادی دارد که با آن ملازم است. حال این پژوهش می کوشد با فرض اینکه در خانه های سنتی ایران، مکان ها الگوهای رویدادهایشان را به نحوی طبیعی ایجاد می کردند آنچنان که الگوی رویدادها و مکان آن ها در قالبی واحد بوده اند و هم چنین معماری خانه بر الگوهای رویدادهای جاری در آن تاثیر گذاشته و شیوه ی زندگی ساکنان آن خانه را تغییر می دهد به این پرسش پاسخ دهد: الگوهای رویداد و زبان (قواعد) آن ها در خانه های سنتی اصفهان کدامند و این رویدادها چگونه با مکانشان در ارتباط بوده اند؟ و در این راستا به اهداف پژوهش که شناساندن تاثیرات معماری خانه بر رویدادهای جاری در آن به معماران و مخاطبین است به وسیله ی مطالعات کتابخانه ای، مصاحبه و مشاهده دست پیدا کند.