اولویت بندی شاخص های توسعه پایدار در محلات حاشیه نشین شهر مشهد با استفاده از مدل تصمیم گیری topsis

گسترش فیزیکی نابسامان و بی رویه شهرها یکی از مشکلات شهر و شهر نشینی جهان سوم در دوران معاصر است اسکان غیررسمی، از پیامدهای شهرنشینی در جهان معاصر و کشور است که به ویژه در نتیجه صنعتی شدن شتابان و نابرابری های منطقه ای شکل گرفته و شهرها و خصوصاْ کلان شهرهای کشور را با مساپل عدیده ای مواجه ساخته است. سکونتگاه های غیر رسمی در شهر مشهد متشکل از 8 پهنه وسیع می باشد که با مساحت 28.942.179 مترمربع و جمعیت 883.456 نفر در 8 منطقه شهری ( مناطق 1.2.3.4.5.6.7.8 و 10) و 4 آبادی خارج از محدوده شهری گسترش یافته است. بر این اساس در این مطالعه با طرح این فرضیه که، به نظر می رسد اولویت محلات حاشیه نشین شهر مشهد از نظر شاخص های سکونتگاه های غیر رسمی با یکدیگر متفاوت است به دنبال ارزیابی و اولویت بندی محلات حاشیه نشین شهر مشهد با استفاده از مدل تصمیم گیری topsis  می باشد. روش تحقیق در بژوهش حاضر، به صورت توصیفی - تحلیلی بوده و نوع تحقیق، کاربردی و رویکرد آن، به دو صورت کمی و کیفی می باشد. گردآوری اطلاعات مورد نیاز تحقیق از طریق مطالعات کتابخانه ای و استفاده از اسناد و مدارک، همین طور مطالعات میدانی از محدوده مورد مطالعه و استفاده از پرسشنامه می باشد که از بین محلات حاشیه نشین 4 محله شهرک شهید رجایی، محله بهمن، محله پنج تن و شهرک امام علی (ع) به عنوان نمونه انتخاب شدند و بر اساس جمعیت ساکن مناطق حاشیه نشین و با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه 250 پرسشنامه بدست آمده است و متناسب با جمعیت محلات مورد مطالعه برسشنامه ها به صورت تصادفی توزیع شدند نتایج نهایی نشان می دهد که شهرک شهید رجایی با امتیاز 0.787 از وضعیت مطلوب تری نسبت به سایر محلات برخوردار بوده است لذا جهت ارتقای سایر محلات حاشیه نشین شهر مشهد اقدامات اساسی ضروری است.