بررسی ارتباط میان زمینه گرایی و ارتقاء حس تعلق به مکان در طراحی ابنیه

در نظر داشتن «زمینه»، چندی است که در منابع مکتوب و رویکردهای معماری و شهرسازی مغرب زمین، مورد توجه قرار گرفته و نگرش هایی بر اساس محوریت بخشیدن به عامل «زمینه» در طراحی پدید آمده است. معماری زمینه گرا بر زمینه مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند. از دیگر سو با مفهوم عمیقی به نام حس تعلق به مکان مواجه هستیم. این حس پیوندی احساسی و خوشایند بین افراد و مکانی خاص می باشد که مهم ترین ویژگی آن این است که افراد تمایل به حفظ فیزیکی آن مکان را در خود درک می کنند. از نظر برخی اندیشمندان میان زمینه گرایی که در واکنش نسبت به تفکر مدرن پدیدار گشت با ارتقاء حس تعلق به مکان ارتباط تنگاتنگی وجود دارد. به گونه ای که با در نظر گرفتن ویژگی های کالبدی موجود در زمینه می توان به طرحی دست یافت که واجد حس تعلق باشد. هم چنین تلاش برای ارتقاء حس تعلق در بعد عناصر کالبدی، طراح هوشیار را به عرصه زمینه گرایی فرا خواهد خواند. در این مقاله با استفاده از روش کتابخانه ای به تبیین ارتباط میان این دو مفهوم و ارائه مدل ارتباطی پرداخته شده است.