معماری پایدار با رویکرد بومی سازی و تاثیر اقلیم بر آن (نمونه موردی سیستان)

اوضاع اقلیمی از عوامل موثر در شکل دهی محیط های انسان ساخت می باشند، که مبین آن معماری سنتی کشورهای مختلف جهان، بویژه کشور خاورمیانه و از جمله کشور ما، سرشار از تجارب و نمونه هایی است که نشان دهنده ی راه حل های بسیار دقیق و حساب شده در سازگاری فضاهای کالبدی شهرها با اوضاع اقلیمی است. عناصر شهری در هماهنگی با محیط طبیعی و فرهنگی چهره های خاص یافته اند و در بهره گیری از انرژی های طبیعی و مقابله با شرایط نامساعد و بسیار سخت اقلیمی کاملا موفق بوده اند. خاستگاه معماری بومی منطقه سیستان ریشه در اقلیم و طبیعت منطقه دارد. منطقه ای با اقلیم گرم و خشک و نیمه بیابانی، برخوردار از بادهای 120 روزه که اگر چه گاهاً همراه با گرد و غبار است ولی تنها امکان رهایی ساکنین از گرمای طاقت فرسای تابستان می باشد. معماری بومی سیستان که در جهت شرقی و غربی گسترده شده فضاها هر کدام دارای چند عملکرد که در طول شبانه روز با یکدیگر همپوشانی دارند. از نظر فضایی شامل فضاهای بسته، نیمه بسته و باز می باشد. با توجه به شکل گیری و ترکیب معماری بومی و سنتی منطقه، این واقعیت بر ما آشکار می گردد که خصوصیات اقلیمی منطقه بطور قابل ملاحظه ای در شکل گیری معماری شهری تاثیر بی بدیلی داشته اند. در این تحقیق با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و میدانی سعی شده تاثیر اقلیم بر معماری سیستان مورد بررسی قرار گرفته و راهکار و پیشنهادات متناسب با اقلیم منطقه ارائه گردد.