شناخت ویژگی های حس تعلق به مکان در محیط های مسکونی

یکی از اهداف آرمانی طراحان و معماران و برنامه ریزان شهری خلق رابطه ای متناسب بین انسان ها و محیط پیرامون آن ها است. برای رسیدن به این هدف آن ها باید شناخت درست و کالبدی از رفتار انسان و روابط آن در محیط های متفاوت داشته باشند، به صورتیکه پیوند فرد و مکان را محکم ترسازند. خانه های کنونی با توجّه به ویژگی های زندگی امروزه، قابلیت پاسخگویی به بسیاری از نیازهای انسان ایرانی را ندارند. علی رغم گسترش روز افزون جوامع بشری کنونی و گرایش بیشتر به معماری مدرن که باعث پیشرفت های عمده تکنولوژی در ابعاد مختلف شده باعث به وجود آمدن آسیب های روحی در اکثر شهروندان شده است. امروزه اکثر شهرنشینان در فضاهایی آلوده، ناهماهنگ و ناهنجارکه به دلیل عدم شناخت و برنامه ریزی صحیح ایجاد شده، گرفتار آمده اند. به طوری که در بخشی از نواحی شهری، انسان با مناظر ناهماهنگ، بسترهای خشن و بی روح مواجه است به صورتی که به نظر میرسد که رهایی از دست آنان میسر نیست. شهری که دارای اغتشاشات کالبدی و روانی در عرصه طراحی باشد، بجای حس ماندن و دعوت کنندگی، حس طرد شدن از محیط را در فرد به وجود می آورد. از این رو صاحبنظران معتقدند یکی از راه حل های برون رفت از این معضل و به ویژه در مورد فضاهای مسکونی ایجاد حس تعلق به مکان است. در اینجا ضرورت شناخت حس تعلق به مکان آشکار می شود. از این رو باید درصدد یافتن راه های ایجاد حس تعلق به مکان بود که از عوامل ارتقاء کیفیت زندگی در مجتمع های مسکونی است. زیرا بدون آن مسکن توانایی برطرف کردن نیازهای روانی افراد را ندارد. مقاله حاضر مستخرج از پایان نامه با عنوان ارتقاء کیفیت زندگی در مجتمع های مسکونی از طریق ایجاد حس تعلق به مکان (نمونه موردی طراحی مجتمع مسکونی در منطقه 22 تهران) است.