مقایسه خواص مکانیکی بتن سبک خود متراکم با درصد های متفاوت نانو ذرات

طراحی و تولید محصولات مختلف پایه سیمانی سبب گردیده است که افزودنی های گوناگون به طرح اختلاط این محصول اضافه گردد. بتن سبک خود متراکم (self compacting concrete) نوعی خاص و جدید از بتن است که با طرح اختلاطی متفاوت از بتن معمولی ساخته می شود. وزن ساختمان به عنوان بخش زیادی از بار مرده به هنگام وقوع زلزله حایز اهمیت است که با استفاده از سنگ دانه های سبک در بتن تا حد زیادی قابل جبران می باشد. سختی متراکم کردن این نوع بتن در مقاطع با تراکم آرماتور بالا و همچنین جدا شدگی سبک دانه ها به هنگام ویره کردن موجب استفاده از بتنی با کارایی بالا و بدون نیاز به عمل ویبره، گردیده است که به همان بتن سبک خود متراکم مشهور است. نانو مواد که ترکیبات تشکیل دهنده سیمان را دارا می باشند قابلیت بهبود عملکرد بتن را بصورت همه جانبه دارند. از سیمان آمیخته شده با فناوری نانو در ساخت سازه های با اهمیت بالا و هم چنین مرمت آثار باستانی استفاده می شود. استفاده از نانو ذرات در بتن با توجه به ریزی، سطح مخصوص، واکنش پذیری و قابلیت فعال سازی بالای آن ها و از طرفی ساختار متخلخل بتن و وجود حفراتی در ابعاد نانو، می تواند به بهبود خواص بتن کمک نماید. در این مقاله برای مقایسه تاثیر نانو ذرات تیتانیوم، نانو آلومینا و نانو سیلیس بر خواص مکانیکی بتن به تعداد 18 نمونه بتن سبک خود متراکم با درصد صفر نانو به عنوان نمونه شاهد و 108 نمونه بتن با 2و 4 درصد وزنی نانو تیتانیوم ، 1و 2 درصد وزنی نانو آلومینا و 2و 4 درصد وزنی نانو سیلیس به عنوان جایگزین سیمان ساخته شد. تمامی آزمایش های بتن تازه انجام گردید و پس از عمل آوری نمونه ها در شرایط استاندارد نتایج آزمایش های مقاومت فشاری و کششی 3، 7 و 28 روزه با نمونه های شاهد مورد مقایسه قرار گرفت و نتایج حاکی از آن است که بتن ساخته شده با نانو ذرات خصوصیات مکانیکی بهتری را نسبت به نمونه شاهد دارا است.