بررسی تأثیر مکان قرارگیری انواع ساختارهای نوررسان بناهای تاریخی در میزان نورگیری وجوه گوناگون (نمونه مطالعاتی: مسجد امام و مسجد شیخ لطف الله)

یکی از ویژگی های بارز معماری ایران بهره برداری از نور روز درفضاهای معماری است. معمار ایرانی با مهارت و دانش منحصر به فرد خود سعی در به کارگیری انواع نورگیرهای متناسب با فضا داشته است. با بررسی میزان ورود نور در فضاهای معماری ایران میتوان از آن برای بهینه سازی شرایط آسایش اقلیمی و کاهش استفاده از منابع گرمایش و سرمایش (فسیلی) در معماری امروز الگوبرداری کرد. باور بنیادی این پژوهش آن است که تصویر و اندازهی ساختارهای نوررسان بر روی درصد نورپذیری وجوه گوناگون بناهای تاریخی تاثیر مستقیم دارد. پژوهشگران تنها به نامگذاری انواع نورگیرها در معماری ایرانی و مفاهیم نمادین نور پرداخته اند ولی تاکنون به دسته بندی وتاثیر ساختار فرمی و مکان نورگیرها به تصویر ریز و دقیق پرداخته نشده است. این مقاله برای نخستین بار پس از دستهبندی کلی نمونه ها به بررسی تاثیر مکان قرارگیری نورگیرها در وجوه گوناگون خواهد پرداخت. این پژوهش برآن است تا با بررسی نورگیرهای مسجدامام و مسجد شیخ لطف الله اصفهان به میزان تاثیر مکان نورگیرها در میزان نورگیری فضاهای این مساجد بپردازد. با بررسی میدانی به برداشت تک تک نمونه ها و سپس ترسیم آن ها در نرمافزارهای مدل ساز پرداخته و درصد نورگیری و جهت وجوه آنها مشخص خواهد شد. با تحلیل ها و بررسی های انجام شده آشکار شد که بیشترین درصد ورود نور به فضاهای مساجد ایرانی از دیوارها میباشد که دراین میان دیوار رو به حیاط با توجه به نوع استفاده از فضا (زمستان یا تابستان) اهمیت بیشتری دارد.