تاب آوری بافت فرسوده در مواجهه با سوانح طبیعی با رویکرد توسعه پایدار (مطالعه موردی: بافت فرسوده شهر کاشمر)

سوانح طبیعی چالش اساسی جهت نیل به توسعه ی پایدار جوامع انسانی به شمار می رود. شناخت شیوه های نیل به پایداری، توسط الگوهای مختلف کاهش آسیب پذیری در برنامه ریزی و مدیریت سوانح مطرح است. این امر جایگاهی مناسب در سیاست گذاری های ملی کشورها یافته است تا شرایط مطلوبی برای کاهش موثرتر خطرات در سطوح مختلف مدیریت سوانح ایجاد نماید. تاب آوری به ظرفیت سیستم های اکولوژیکی برای جذب اختلالات و برای حفظ بازخوردها، فرایندها و ساختارهای ذاتی سیستم اطلاق می شود. به تعریفی دیگر تاب آوری شدت اختلالی است که سیستم می تواند آن را جذب کند قبل از این که ساختار سیستم از طریق تغییر متغیرها و فرآیندهایی که رفتار آن را کنترل می کنند، به ساختار متفاوتی تبدیل شود. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و در قالب یک هدف کاربردی درصدد ارزیابی تاب آوری در بافت فرسوده شهر کاشمر می باشیم. سوالات تحقیق در این پژوهش عبارتند از: 1- مهم ترین شاخص های تاب آوری در بافت های فرسوده شهری از منظر رویکرد توسعه پایدار کدام است؟ 2-تاب آوری بافت های فرسوده شهری می تواند در جهت توسعه پایدار شهری موثر می باشد؟ و فرضیه های آن عبارت اند از: 1-به نظر می رسد شاخص های کالبدی از مهم ترین معیارهای تاب آوری در بافت فرسوده شهری باشند. 2- به نظر می رسد تاب آور نمودن بافت های فرسوده شهری اقدام موثری در راستای توسعه پایدار شهری می باشد. در نهایت به این نتیجه رسیدیم که وضعیت تاب آوری در بافت فرسوده شهر کاشمر در جایگاه نامطلوبی قرار دارد. بنابراین در ادامه و با توجه به شرایط موجود در بافت فرسوده، به ارائه راهبردهایی برای تاب آور نمودن این بافت در راستای سیاست های توسعه پایدار بر آمدیم.