برنامه ریزی استراتژیک در احیای بافت های فرسوده شهری با رویکرد هویت بخشی در راستای گردشگری (نمونه موردی: اصفهان)

امروزه شخصیت و هویت شهر ایرانی بر اثر تحولات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و در نتیجه تقلیدهای بی اندیشه از مظاهر غربی و الگوهای مدرن شهرسازی ناسازگار با هویت اصیل ایرانی، کمرنگ شده است. بافت فرسوده تاریخی به عنوان هویت و تبلور فرهنگ آن شهر می باشد. بنابراین، حفظ آن در زمان بهسازی و نوسازی تاکید می شود. توجه به بافت های فرسوده و قدیمی و رفع ناپایداری آن ها، به موضوعی جدی و محوری تبدیل شده، به گونه ای که سازمان های ذیربط را به تکاپوی ساماندهی و بازآفرینی بافت های مذکور سوق داده و لزوم مداخله در این بافت ها را در دوره های مختلف زمانی مطرح نموده است. رویکردهای مرمت و بهسازی شهری در سیر تحول و تکامل خود از بازسازی، باز زنده سازی، نوسازی و توسعه مجدد به بازآفرینی و نوزایی شهری تکامل یافته و در این مسیر، از حوزه توجه صرف به کالبد به عرصه تاکید بر ملاحظه های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی نیز گذری داشته است. فرایند بهسازی و نوسازی با حفظ هویت ارتباط تنگاتنگی در ارتقاء گردشگری شهری دارد. به طور کلی مکانی را می توان از لحاظ گردشگری موفق محسوب کرد که دارای ویژگی های گردشگری باشد. در این پژوهش با بررسی بافت های فرسوده شهر اصفهان و بهسازی و نوسازی این بافت ها در حفظ هویت آن ها به نتایج بدست آمده در ارتقاء گردشگری و به بیان بهترین برنامه های استراتژیک موفق اشاره می شود.