مبلمان شهری در جدال با حفظ هویت

امروزه مبلمان شهری از اصلی ترین مولفه ها در طراحی و برنامه ریزی شهری بوده که به عنوان جزئی از کل شهر تعبیر می شود و بخشی انکارناپذیر از هویت و ساختار شهری بشمار می رود. و اهمیت طراحی و توسعه و بسط مبلمان شهری با تنوع و نوآوری فراگیر در سطح جامعه و شهرها بر کسی پوشیده نیست. بدیهی ست هر آنچه که به شهر هویت ببخشد موجبات آسایش و رفاه شهروندان را نیز فراهم خواهد نمود. بنحوی که بعنوان متمایز کننده بارز شهرها نیز می توان از آن نام برد. حتی پیشنیان ما نیز به ضرورت مبلمان شهری پی برده و از آن بهره برده، و ارتقاء سطح کیفی زندگی شهری را تجربه کرده اند. کیفیت مبلمان شهری می تواند در هویت بخشی به اماکن و شهرها موثر بوده و در القاء بصری حس زیبائی کمک شایانی نماید. اما متاسفانه مبلمان شهری نیز همانند معماری شهری و شهرسازی دارای الگویی اصیل و بومی منطبق با فرهنگ ایرانی نبوده و حتی بعضاً می تواند با فرهنگ ما نیز در تضاد و تقابل باشد و هم چنین تداعی کننده سایر فرهنگ ها و یا تهاجم فرهنگی باشد. برآورده سازی نیاز مقطعی و نسنجیده، بدون مطالعه تجهیزات مبلمان شهری و عدم لحاظ فرهنگ و هویت و سنت می تواند مخاطراتی برای سلامت روحی و روانی شهروندان را بدنبال داشته، که اهمیت توجه و پرداختن به آنرا دو چندان می کند. عدم پشتوانه هویت بومی و فرهنگ ایرانی، ناسازگاری با اقلیم و سنت ها، بی شباهتی به ارزش های نهادینه شده در جامعه در رابطه با مبلمان شهری، متقابلاً عدم آرامش شهروندان را باعث خواهد شد. سوال اینکه: آیا می توان هویت از دست رفته را مجدداً بازیافت؟ چگونه می توان با دانش روز دنیا تعامل داشت، و در ضمن حفاظت هویت از آن علوم و دانش برخوردار شد؟ در این پژوهش ضمن بازخوانی و یادآوری تعاریف مولفه های کلان موضوعی، با به کارگیری روش توصیفی و تحلیلی و از طریق مطالعات اسنادی قصد پاسخگوئی به سوالات مطروحه را دارد.