بازنگری محورهای پیاده روی پیرامون مجموعه شیخ صفی با رویکرد افزایش حس تعلق به مکان

یکی از مهم ترین راه های سعادت بشر، مطلوب ترین فضای زندگی انسان، اعم از شهر یا معماری بوده است. به دنبال پاسخ این سوال که بهترین حالت برای انسان چه حالتی است؟ مطالعات و کاوش در فرهنگ اصیل ایرانی متکی بر جهان بینی توحیدی نشان میدهد که بهترین حالت برای انسان آگاهی یا (حس حضور) است. بطورکلی تاثیر اجتماعی ایجاد پیاده راه ها در مجموع مثبت و سازنده است. ازدیاد وسایل نقلیه در کشور باعث از بین رفتن مقیاس انسانی در سطح شهر نابودی فضاهای شهری و ارتباطات چهره به چهره، افزایش تراکم در مراکز شهری و افزایش میزان تصادفات در شبکه معابر، از بین رفتن ایمنی و امنیت عابرین پیاده کاهش ارزش عابر پیاده و به طور کلی موجب تنزل کیفیت محیط از منظرهای مختلف گردیده است. بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی یکی از مکان های تاریخی و باستانی شهر اربیل در شمال باختری ایران و از آثار ثبت شده در فهرست میراث جهانی یونسکو است. برای واکاوی دقیق مسأله، محله عالی قاپو شهر اردبیل را بعنوان یکی از محلات قدیمی که دارای بافت فرسوده نسبتا زیادی می باشد به عنوان مکان مورد مطالعه انتخاب کرده و بررسی سیاست های ارزیابی شده در زمینه بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری علی الخصوص در بافت با ارزشی هم چون محله عالی قاپوی اردبیل همراه با برنامه ریزی علمی و سرمایه گذاری هدفمند می تواند به عنوان یک راهکاردر راستای سیاست پایداری بافت های تاریخی مورد توجه قرار گیرد. مهم ترین عاملی که در جهت احیاء و مرمت بافت از آن می توان نام برد دسترسی سواره به بافت است که این موضوع می تواند از طرفی در وضعیت اقتصادی بافت دخالت داشته باشد و از طرفی نیز می تواند روند احیاء بافت جهت جذب گردشگر و هم چنین کاهش مشکلات ساکنان و جذب جمعیت به بافت با ارزش نقش داشته باشد.