ارائه مدل ارزیابی و مقایسه ای روسازی های بتنی خودتراکم و متخلخل بارویکرد توسعه پایدار

امروزه حمل و نقل نقشی اساسی در جهان پیداکرده است، به طوریکه تأثیر قابل توجهی بر سایر فعالیت های جامعه می گذارد. ازاین رو سالانه بودجه قابل توجهی از طرف دولتمردان و مسئولان به بخش های مختلف حمل و نقلی، شامل حمل و نقل هوایی، جادهای، ریلی و دریایی اختصاص داده می شود. یکی از مسائل روز دنیا مفهوم توسعه پایدار می باشد. توسعه پایدار به این معنی است که دستیابی به اهداف اقتصادی و اجتماعی، به گونه ای باشد که در بلندمدت منابع نگهداری شوند، محیط زیست محافظت شود و تندرستی و رفاه انسان ها تضمین گردد. امروزه علاوه بر اهداف اقتصادی و فنی، جنبه های زیست محیطی و ملزومات توسعه پایدار نیز به طور فزاینده در طراحی، ساخت و نگهداری روسازی ها و پروژه های زیر ساختاری دیگر در نظر گرفته می شود. در این پژوهش هدف آن است که دو نوع روسازی بتنی، شامل بتن خودتراکم و بتن متخلخل را از نظر کارایی و خصوصیات مکانیکی و از منظر توسعه پایدار مورد تحلیل و بررسی قرار دهیم. به این منظور 5 نمونه بتن خود تراکم و 5 نمونه بتن متخلخل مورد آزمایش قرار گرفت. بررسی های آزمایشگاهی نشان دهنده مقاومت کششی، فشاری و خمشی و دوام بالای بتن خود تراکم در مقایسه با بتن متخلخل است، علاوه بر این، بتن خود تراکم نیاز به ویبره ندارد، که این باعث کوتاه شدن زمان ساخت و کاهش هزینه و تعداد نیروی انسانی خواهد شد. همچنین این امر موجب کاهش حمل و نقل و ترافیک خواهد بود که به کاهش آلودگی محیط زیست کمک شایانی می کند. بنابرین نه تنها از نظر اقتصادی برتری قابل توجهی نسبت به بتن متخلخل دارد بلکه در پایان کار بتنی با خواص مکانیکی بالاتر به نسبت بتن متخلخل خواهیم داشت. هم چنین حذف ویبره برای متراکم سازی بتن در بتن خود تراکم سبب کاهش سر و صدا و آلودگی صوتی ناشی از ویبره در محیط کارگاه شده و ازین رو تاثیر مثبت بر سلامت روحی و روانی جامعه دارد. بنابرین خواص فوق می تواند نشان دهنده تاثیر مناسب استفاده از روسازی بتن خود تراکم در توسعه پایدار باشد. اما علاوه بر موارد مذکور، باید این تاثیر بتن متخلخل که نیاز به سیستم پر هزینه مدیریت رواناب را کم می کند، را نیز به عنوان یک پارامتر مهم در کاهش هزینه اقتصادی مد نظر قرار داد.