بازخوانی الگوهای ارزشمند معماری ایرانی (با تاکید بر توسعه پایدار)

معماری هنریست که همواره در هماهنگی با ویژگی ها و تفکرات دوره خود پیشرو بوده است. در سالهای اخیر دگرگونی های بوجود آمده در پی پیشرفت گسترده در علم و تغییر سبک زندگی واژه جدیدی به نام توسعه پایدار را در ادبیات جهانی رایج کرده است که ریشه های عمیق این تفکر در اندیشه سنتی ایرانی، بخصوص الگوهای شاخص معماری به خوبی نمایان است. توسعه پایدار در پی نقشه راهی برای پایدارسازی روند توسعه جهان و جلوگیری از زوال منابع طبیعی کره زمین است. در حوزه معماری این واژه به معماری پایدار معروف شده است. معماری ایرانی با وجود اینکه در طول دوره های مختلف تاریخی دستخوش دگرگونی های زیادی شده است اما توانسته هویت ویژه خود را به عنوان یک معماری اقلیمی و طبیعت گرا حفظ کند. این پژوهش در پی آن است که با بازخوانی الگوهای ارزشمند معماری ایرانی به بررسی امکان استفاده از آن ها برای بهبود وضعیت معماری در دوره معاصر به خصوص در حوزه توسعه پایدار بپردازد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که معماری سنتی ایران شامل روش های کارآمدی است که نتیجه شناخت و تسلط ساکنین هر منطقه نسبت به مسائل زیست محیطی محل زندگیشان است. در فرآیند تدوین این پژوهش جهت دستیابی به بهترین نتیجه ممکن از روش تحلیل محتوا استفاده شده است و گردآوری اطلاعات به وسیله اسناد کتابخانه ای شامل کتب، مقالات، پایان نامه و اینترنت میسر شده است. ضمن اینکه برای تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده از روش تحلیلی توصیفی بهره برده شده است تا راهکارهایی جهت بهره گیری از الگوهای معماری ایران ارائه گردد.