طراحی برنامه ریزی پایدار فضای شهری با رویکرد ویژه بر تعاملات اجتماعی

فضاهای عمومی شهری به عنوان تجلی گاه کالبدی شهر مهم ترین عرصه برقراری تعاملات اجتماعی و فعالیت های داوطلبانه شهروندان فارغ از هر قشر، جنسیت و سنی محسوب می شوند که درصد پاسخگویی به نیازهای روانی و اجتماعی انسان ها برآمده است. لذا ضرورت دارد این دسته از فضاها با ایجاد بسترهای لازم، تامین خدمات مورد نیاز بهره گیرندگان از محیط را فراهم و شرایطی را مهیا نماید تا فارغ از نوع جنسیت شهروندان فعالیت ها و تعاملات اجتماعی در آن ها تحقق و به وقوع بپیوندد. در زمینه طراحی فضاهای عمومی، نظریه پردازان مختلف، رویکردهای متفاوتی را مطرح نموده اند که در این میان رویکرد محیطی- رفتاری به عنوان رویکردی مطرح، به مطالعه رابطه محیط و رفتار و نقش طراحی در بروز رفتارهای فردی و اجتماعی و تقویت تعاملات اجتماعی می پردازد. هدف از این مقاله طراحی برنامه ریزی پایدار فضای شهری با رویکرد ویژه بر تعاملات اجتماعی، می باشد. در فضای شهری موضوعات مختلفی معمولاً مدنظر طراح قرار می گیرد اما موضوعی که بیشتر اوقات زیاد در طرح های معماری بنظر نمی رسد نوع تقابل اجتماعی ساکنین و اجتماعی است که استفاده کنندگان از آن توده و حجم و کالبد معماری است روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری داده ها بر مبنای مطالعات کتابخانه ای می باشد. نتایج این مقاله بیانگر این بود که ساماندهی سیما و کالبد شهری با تاکید بر هویت معماری و پویایی اجتماعی از نظر کیفیت های محیطی و انتظام بصری پاسخ گوئی به نیازهای روانی و عاطفی شهروندان می باشد.