تبیین مفاهیم معماری پایدار و پایا

توسعه پایدار بعنوان مهم ترین جریان در عصر حاضر و از نیمه دوم قرن بیستم در تلاش برای رفع مشکلات و معضلات پیش روی گسترش محیطی و کمبود انرژی و افزایش آلایندگی های زیست محیطی و در جهت حفظ منابع و انرژی ها مطرح گردید. اما در کمال تاسف پایداری در حوزه معماری طبق مراتب و اصول اولیه تعیین شده اتفاق نیافتاد؛ معماری پایدار فرایندی پویا و همه جانبه بوده و پرداختن به واژۀ پایداری محیطی و گسترۀ پایداری، در برگیرنده حوزه هایی نظیر: اجتماع، فرهنگ، اقتصاد و غیره، نیز خواهد بود، که الزامات و توجهات بیشتر و همگانی تری را طلب می کند. معماری سنتی ایران با ویژگی های منحصر به فرد خود، علاوه بر هویت و اصالت و فرهنگ نهفته در خود، مراتب زیبائی شناختی و طبیعت محوری را نیز دارا می باشد، که در طول تاریخ و گذر زمان استمرار یافته و تکامل یافته است. بهره مندی از الگوهای معماری ایرانی و ضرورت بازبینی مفهوم معماری پایدار راه گشای توسعه پایدار و معماری پایا خواهد بود. حال سوال اینکه: چه عواملی در کاهش منابع فسیلی و خطرات ناشی از آن ها، کره زمین را به مخاطره انداخته است؟ چگونه میتوان با طراحی صحیح ساختمان ها و کالبد شهرها در معماری پایدار، تاثیرگذار بود؟ ارکان اصلی و اصول اساسی در معماری پایدار در توسعۀ شهرهای پایدار کدام موئلفه ها هستند؟ ماهیت این پژوهش به گونه توصیفی - تحلیلی بوده، که با اطلاعات پایه در زمینه های موضوعی و بررسی و مطالعه و جستجوی اسنادی و کتابخانه ای دیجیتال و مرور و بهره مندی از نظرات و آراء و تحقیقات تخصصی پژوهشگران و محققان و صاحب نظران با رویکرد و توجه ویژه به مزیت های به کار گیری از از اصول معماری پایدار و توسعۀ شهرهای پایدار و ایجاد فضاهای زندگی بدور از تهدیدات و مخاطرات آینده، سعی به پاسخگوئی به سوالات مطرحه شده را دارد.