اهمیت طراحی روانشناسانه محیط های درمانی به عنوان محیط شفابخش در افزایش کیفیت دوره نقاهت بیماران، نمونه موردی: بیمارستان بوعلی ساری

پیشرفت سریع فناوری به رابطه دوطرفه انسان و محیط سرعت بخشیده است و همواره مسائل محیطی- رفتاری جدیدی برای انسان شکل می گیرد که دانش روانشناسی محیطی به حل آن می پردازد و هرگونه دگرگونی در محیط با در نظر گرفتن تاثیر بلند مدت آن منجر به پیش بینی نتایج مثبت و منفی آن می شود. فضاهای درمانی با توجه به اهمیتی که دارند باید بتوانند محیطی کاملا آرام با توجه به نیاز بیماران باشند تا بیماران علاوه بر درمان فیزیکی، از نظر روحی و روانی نیز به بهبودی کامل دست پیدا کنند. طراحی روانشناسانه فضاهای درمانی و به دنبال آن پاسخده بودن محیط متناسب با نیاز بیمار در این مکان ها از عوامل بسیار مهمی است که سبب افزایش بازدهی، جذابیت محیطی و کارآمدی بیشتر این محیط ها می گردد. هدف از ارائه این مقاله بررسی میزان اهمیت بکارگیری نکات روانشناسانه در طراحی محیط های درمانی، در افزایش کیفیت دوره نقاهت و ایجاد آرامش در این محیط ها برای بیماران با توجه به نظر مخاطبان این فضاها است. فرضیه تحقیق بیان می کند طراحی روانشناسانه محیط درمانی در افزایش کیفیت دوره نقاهت بیماران به ویژه در بخش بستری از اهمیت زیادی برخوردار است. این نوع مطالعه از نوع توصیفی- پیمایشی است و برای تجزیه و تحلیل آن از نرم افزار spss و آمار توصیفی استفاده شده است. پایایی درونی پرسشنامه از طریق آلفای کرونباخ صورت پذیرفته است و نتایج بدست آمده با توجه به پرسشنامه تهیه شده از 108 بیمار بخش بستری نشان می دهد که رعایت نکات روانشناسی اهمیت زیادی در افزایش کیفیت محیط درمان خواهد داشت و طبق نظرسنجی، استفاده از مولفه های پاسخ دهندگی محیط برای درمان روحی و روانی بیمار و رسیدن به مفهوم شفا علاوه بر درمان فیزیکی مناسب، برای بخش بستری از اهمیت زیادی برخوردار است.