نگاهی به معماری در دو دستگاه فکری سنتی و مدرن

از دوره ی رنسانس به بعد با مطرح شدن پدیده ی انسان گرایی، تقابلی آشکار در مفهوم انسانیت با جهان عصر سنت می بینیم. انسان گرایی هویتی جدید از انسان مدرن می سازد که به جای نگاهی آرمانی و کمال گرایانه، نگاهی ملموس و واقع گرایانه به خود و تمام شئون زندگی اش دارد. با تغییر انسان مدرن هویت جمعی جامعه تغییر می کند و دچار کثرت می شود و هر آن چه به هویت جمعی جدید تعلق ندارد "کهنه و سنتی" تعبیر می شود. این در حالیست که هنر و معماری بسیار متاثر از این هویت جمعی خواهند بود، خواه واحد باشد آنچنان که در جهان سنتی می بینیم، خواه متکاثر همان جهان مدرن. در این پژوهش کوشش می شود تصویری از هویت معماری در دو دستگاه فکری سنتی و مدرن ارائه شود.