اثربخشی زوج درمانی سیستمی- سازه گرا بر رضایت مندی زناشویی زوجین دچار تعارضات زناشویی

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی زوج درمانی سیستمی- سازه گرا بر رضایت مندی زناشویی زوجین دچار تعارضات زناشویی بود. طرح پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زوجینی است که به دلیل تعارضات زناشویی به مراکز مشاوره و مددکاری شهر شهرکرد در سال 1394 مراجعه کرده اند، می باشد که از میان آن ها 16 زوج به صورت نمونه گیری در دسترس و از طریق مصاحبه ی غربال اولیه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 10 زوجی جایگزین شدند و مداخلات درمانی را دریافت کردند. داده ها با پرسشنامه "رضایت زناشویی انریچ (انریچ، 1976)" گردآوری و با روش آماری تحلیل واریانس تک متغیری تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد که زوج درمانی سیستمی- سازه گرا بر رضایت مندی زناشویی اثر بخش بوده است (0.05(p< و 17 درصد از واریانس رضایت مندی زناشویی را تبیین می کنند. نتایج پژوهش بیانگر این است که زوج درمانی سیستمی- سازه گرا بر افزایش رضایت مندی زناشویی زوجین دچار تعارضات زناشویی موثرتر بوده است و می تواند به عنوان یک مداخله درمانی در تعارض های زناشویی مورد استفاده قرار بگیرد.